Je kent het vast: je spreekt iemand regelmatig, het klikt en je hebt je vriendinnen al uitgebreid verteld over diegene. En dan ineens is er stilte. Geen appjes, geen belletjes. Alleen jij met honderden vragen in je hoofd. Dat noem je nou ghosten, maar hoe erg is dat eigenlijk vergeleken met daadwerkelijk gedumpt worden?
Het tijdschrift Computers in Human Behaviour zocht het uit en het resultaat is wat we allemaal stiekem al wisten.
Ghosten versus dumpen
Onderzoekers lieten proefpersonen zes dagen lang dagelijks 15 minuten chatten met een ‘partner’. Wat de helft van de deelnemers niet wist: die partner was een undercover onderzoeker. Na een paar dagen gebeurde er één van drie dingen: de ‘partner’ ghostte hen, dumpte hen eerlijk of bleef gewoon praten.
Beide groepen voelden zich afgewezen en buitengesloten, maar de mensen die geghost werden, bleven veel langer hangen in verwarring, onzekerheid en twijfel naar zichzelf toe. Ze bleven piekeren: waarom doet de ander ineens zo raar het? Heb ik iets verkeerd gedaan? Leef je nog? Mensen die gedumpt werden hadden tenminste duidelijkheid, hoe pijnlijk die ook was.
Dus, wat doet nou meer pijn?
Ghosting laat je achter met vragen waarop je zelf het antwoord moet gaan verzinnen. En we weten allemaal hoe je daar jezelf helemaal gek mee kunt maken. De onderzoekers benadrukken daarom hoe belangrijk duidelijkheid en afsluiting is in relaties. Wie ooit geghost is, weet: liever een pijnlijk appje dan eindeloos malen in je hoofd.
